2 grudnia 2010 roku, Sąd Najwyższy, Sygn. akt I CSK 33/10
"B.F.C." udzielił "A." S.A. licencji na korzystanie z utworu audiowizualnego pt. "R." w drodze utrwalania i zwielokrotniania filmu technikami cyfrowymi na nośnikach VCD. Licencjodawca zapewnił, że jest jedynym podmiotem na terenie Polski upoważnionym do zwielokrotniania filmu na nośniku VCD i wprowadzania tych nośników do obrotu. Film "R." został wyprodukowany w 1970 r., gdy nie była znana technika cyfrowa, wobec czego umowy zawarte przez producenta filmu z autorami utworów słownych, muzycznych i słowno-muzycznych wykorzystywanych w filmie nie obejmowały przeniesienia na producenta praw w zakresie zwielokrotniania tą techniką. Sąd Apelacyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 27 sierpnia 2009 r. zgodził się z tym, że twórcy, pomimo wyzbycia się praw majątkowych związanych ze stworzeniem utworu przez umowne ich przeniesienie na producenta, uzyskali uprawnienie do dodatkowego wynagrodzenia z tytułu eksploatacji utworu. Co więcej, skoro "B.F.C.", nie mógł być uprawniony do zwielokrotniania tego filmu na nośnikach VCD tego uprawnienia nie mogła od niego nabyć także "A." Skargę kasacyjną od wyroku Sądu Apelacyjnego w Warszawie wniósł pozwany "B.F.C.", zaskarżając go w całości.
Data dodania 09-10-2013 | 
Pobierz plik | 232 KB
